Bu dünyaya verilen zararların yarısı kendini önemli hissetmek isteyen insanların eseridir.

Demiş, T.S Elliot. 

Benim etrafım bunlarla çevrili ve cümlenin tam manasını birebir görüp yaşıyorum. (İş yerimdeki zavallılardan bahsediyorum.) Şükürler olsun arkadaşlarım bu tür şeyleri umursamayan kendileriyle barışık ve bu yüzden de keyifli insanlar. Son bir kaç seneyi etrafımdakileri ayıklayarak geçirdim ve geçmişte ne kadar stresli, ne kadar mutsuz olduğumu fark ettim. Şu anda da sorunlar yaşıyorum, hem de çok. Hayatla tek başıma mücadele ediyorum en başta. Ama hayatımın hiç bir döneminde son bir kaç senedir olduğum kadar mutlu olmadım. Sebebi etrafımdaki arkadaşlarım. Gerisi hikaye. 

İnsan dünyada isterse her şeyle başa çıkabiliyor. Yeter ki yanında güveneceği, seveceği, kendisini olduğu gibi kabul eden, yargılamayan, değiştirmeyen kişiler olsun. Ruhunuz özgürse eğer, mutlu olmamanız için bir neden yok. Hayatın içinde sorunlar her zaman var. Maddi sorunlar, etrafınızdaki insanların duyarsızlığı, işte görüyorsunuz yaşadığımız ülkedeki problemler, ego tavan yapmış ve sadece önemli olan kendileriymiş gibi davranan insanlar hep var olacak. Bunlardan kaçışımız maalesef yok. Hep olacaklar... 

İnsanoğlu doğanın en güçlü yaratığıymış gibi görünse de - doğaya hükmedebildiği için- aslında ruhsal olarak da o derece zavallı, o derece güçsüz... İnsanoğlunun "ego" denilen zayıf noktası, gezegenin en kuvvetli mihenk taşı. İnsanın gümüşünü, altınını ya da tenekesini ortaya çıkarıyor. 

Kendini illa da önemli hissetmek isteyen insanın diğerlerine yaptığı tıpkı Kelebek Etkisi gibi. Dünyanın bir yerinde bir Kelebek kanat çırptığında diğer bir yerinde kıyametler kopabiliyor. Bu insanların yaptıkları da. felaketler yaratmak. Kendilerini o kadar çok önemsiyor, o kadar çok bencilce davranıyorlar ki bunun farkında bile değiller. Oysa kalıcı şeyler iyilikten geçiyor. Elbette kötülükleriyle tarihe iz bırakmış, adını yazdırmışlar var... Ama nasıl hatırlanıyorlar ? Lanetle... Oysa asıl zor olanı ve en önemlisi gücünün yettiğince iyi olmaya çalışmak değil mi? 

Son günlerde büyük bir dikkatle GreenPeace'in Kutupları kurtarmak için Shell'le verdiği savaşı takip ediyorum. Naçizane bir destekçileri de benim. En basit ve gözle görülen örnek işte. 3 yıllık petrol için dünyanın içine etmek! Nedir şimdi bu adamların amacı? Çok para kazanmak, önemli insan olmak! Para güç demek. Haspalar kendilerini önemli hissedecekler ya, dünya mahvolmuş mahvolmamış kimsenin umurunda değil. İnsanlığın geri kalanı felakete sürüklenmiş hiç önemi yok! Önemli olan, onlar önemli insan olacaklar ya. Tüm dert bu! Nasıl bir bataklıkmış bu insan egosu, nasıl bir cerahatmiş bu insan bencilliği anlaşılır gibi değil Bu en büyük örnek. Bunun gibi büyük küçük kaç örnek var. 

Etrafınıza bir bakın... Kendini bir halt sanan, çooookkk önemliymiş gibi davranan insanlar sizce azımsanacak gibi mi? Cebinde  "Hamili kart yakinimdir." yazısı ile dolaşır zihniyette az insan olduğunu mu sanıyorsunuz? Ben her gün sayıyorum. Her gün sayı artıyor. 

Oysa keşke herkes avucundaki kelebeği sadece ve sadece insan olmaya bıraksa... Keşke o kelebek etkisini sadece iyiliğe, "hiç" olmaya kullansa.