Herkes evini sever...Evidir nihayetinde...En rahat ettiği, en huzur bulduğu, dünyanın keşmekeşinden kaçtığı, kendi olabildiği, ağladığı, güldüğü, herkesten kaçabildiği ya da istediği herkesi davet edebildiği tek mekan, herkesin evidir elbette.
Şu anda yaşadığım eve ilk taşındığımda 3 ay kadar kendime misafir muamelesi yaptım. Ben her şeye, her yere hemen alışamam. Yabancılarım başta. Evime taşındığımın 3.ayında farkettim ki, akşam işten geliyorum, koltuğun ucuna ilişiyorum, gece olsa da yatsam diye çekinerek duvarlara bakıyorum, sanki biri bir şey diyecekmiş gibi tedirgin zaman geçiriyorum. Koltuğun ucuna iliştiğimi popomdaki sızıdan anladım. Sonra kendi kendime kızdım emaneten oturduğum için. Sanki birine ziyarete gelmişim de her an kalkıp gidecekmiş gibi. İşte 3 ayı evimde böyle misafir gibi geçirdikten sonra benimsemeye başladım. Neredeyse 5.yılımı dolduracağım dünyanın en güzel mekanında.
Şimdiyse benim çoktaaannn biten misafirliğimin yerine sürekli kapımda biten misafirlerim var. Komşularım onlar. Arkadaşlarım, yeğenlerim...
Şu duvarlar o kadar çok kahkahalara şahitlik etti ki...Nihayet gözyaşların yerine kahkahalara şahitlik edebildiler... Ediyolar... Gerçi arada yine Nisan yağmurlarını akıtıyoruz. Bazen ben yalnız, bazen arkadaşlarımla... Ama dedim ya, Nisan yağmurları onlarr. Kısa sürüyor. Şöyle bir akıtıyor sonra tekrar güneş açıyor...
İşte bu haftasonu yine güneşli günlerden biriydi. Duvarlarım yine kahkahalara şahitlik ettiler. Dilerim hep aynı şahitliğe devam ederler...
Bu haftasonunu harika geçirmeme sebep olan herkese, dostlarıma, komşularıma ama en çokta Can Dostum'a,... Aysin'im, arkadaşım, iyi ki geldin... İyi ki burdaydın... Hepinize teşekkürler...
Böyle daha nice masaları donatalım birlikte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder