Hiç sordunuz mu kendinize, Siz Kimsiniz?

Başka bir dünya olmalı… Benim ait olduğum bir dünya… Kendimi bu dünyaya ait hissetmedim hiç… O zaman benim olan, ait hissedeceğim başka bir yer olmalı…

 

İçimde hep bir huzursuzluk, hep bir kaybolmuşluk, hep bir diken üstünde olma hissi var. Neden kaynaklandığını bilmiyorum. Belki ben diğerleri gibi değilim de, hep onlar gibi olmaya çalışmam nedeniyle hissettiğim bu yorgunluktan. Belki bu nafile çabaların yorgunluğundan… İçimde hep bir huzursuzluk, hep bir yorgunluk…

 

Kendimi arama çabasından yoruldum. Bana verilen rol üstüme öyle yapışmış ki, kurtulamıyorum. Üstümden atmaya çabaladıkça sanki daha çok yapışıyor. Cinnet anında çıldırmışçasına üstündekilerden kurtulmaya çalışan birinin, kıyafetlerini parçalayarak çıkarması gibi debeleniyorum. Yırttığım her parça, tekrar yerine yapışıyor. Ben söküp attıkça daha çok yapışıyor. Kurtulmak istiyorum ama başkaları elleriyle onları vücuduma bastırıyor. Bastırırken etimle bütünleşiyor o parçalar. Vücudumdaki asıl derinin yerine o parçalar derim oluyor, beni kaplıyor. Çünkü etrafımdakiler öyle istiyor... Ben onları çıkarmaya çalıştıkça kendimi kanatıyorum. Her yerim kanıyor… Her yerimden kanlar akıyor… Bu ben değilim… Değilim! 

 

Eğer baştan aşağı kan olursam hepsinden kurtulurum… Ben olurum... Sadece ben!

 

Ama bu kadar çok acı vermesi!?  Bu acı katlanılır gibi değil...

 

Bu acı beni vazgeçirebilir mi? Acıdan mı korkuyorum? O yüzden mi, beni kan revan içinde bırakacak o son darbeleri atamayışım? Derimi yüzmem lazım. Bu ben değilim. Bu deri benim değil. Bunu vucüduma başkaları kapladı. Bu sahte derinin altında ben varım. Ben!

 

Bu sahte kılıftan kurtulursam, kendime de kavuşacağım, biliyorum. Bu yüzden huzursuz, bu yüzden diken üstünde, bu yüzden bu dünyaya ait hissetmiyorum. Ben başka bir dünyaya aidim. Ben başka biriyim.

 

Gerçek derime kavuşursam, ait olduğum dünyaya da kavuşurum. Acıya rağmen, yüzersem üstümdeki bu deriyi… Yüzebilirsem eğer? İşte o zaman… O zaman ait olduğum dünyaya gidebilme cesaretim de olacak.

 

Acıya katlanmak lazım… Acısız olmaz! Acısız mutluluk da olmaz, acısız zafer de olmaz… Acıya katlanabilirsem eğer, ödülüm özgürlük olacak. Beni saran bu etten prangadan kurtulursam, özgür olacağım.   

 

Gözlerimi kapatıp, başımı arkaya atıyorum. Önce kafamın içinde sonsuz bir boşluk… Beyaz, gri bir boşluk… Biraz flu… Kafamın içi sanki bulutlarla ya da sisle kaplanmış gibi... Öyle bir boşluk… Sonra renkler ve şekiller beliriyor. Yavaş yavaş… Bölük pörçük… Biraz ordan, biraz burdan… Ne oldukları belirsiz, şekilsiz, bilinmez objeler, görüntüler… Belki de ait olduğum dünyaya dair parçalar… Yüzümde anlaşılmaz bir gülümseme. Henüz kimsenin görmediği... Sinsi de denilebilir… Kabulleniş… Acısız mutluluk olmaz! Elim yavaşça kalkıyor yüzüme doğru… Kalbimi, hissedeceğim acıya hazırladım...  Başka çaresi yok!